Ik begin het thuis zitten met iedereen om me heen steeds zwaarder te vinden. Ik mis enorm de kinderboerderij, met de trein een dagje naar mijn moeder, even alleen naar het winkelcentrum, het praatje met de juffen, mijn moeder, mijn jongetje ophalen van school en dan door naar de supermarkt waar hij iets lekkers uit mag zoeken.
Hele dagen wordt ik in de gaten gehouden, ik mis mijn vrijheid! Als ik alleen al mijn schoenen aan doe of op sta van de bank om naar de wc te gaan of een kopje thee te pakken, zie ik de ogen op me gericht en al snel komen de vragen, ga je weg? Wat ga je doen? Mag ik mee? Alles wordt gezien en in de gaten gehouden. Alles verantwoorden wat ik doe op een dag en even weg gaan is er gewoon niet bij zonder vragen. Eigenlijk mis ik nog wel het allerergste mijn vrijheid.
Morgen is er weer een persconferentie en ik hoop uit het diepste van mijn hart dat de maatregelen versoepeld gaan worden! Het huilen staat me nader dan het lachen. Ik ben echt op, en wil geen vragen meer beantwoorden. Ik wil gewoon weer leven.
Afgelopen week heb ik wel weer netjes en gezond gegeten. En dat zag ik vanmorgen meteen weer op de weegschaal terug. Het voelt ook veel beter, en wederom merk ik wat suikers met me doen. Het maakt me sloom, moe en futloos. Dus volhouden maar weer.
Aankomende week is het een drukke en spannende week. Afgelopen dagen geen oog dicht gedaan in de nacht. Iets wat we al jaren willen gaat gebeuren. De keuken gaat verplaatst worden en morgen is het zover. Aangezien ik al een beetje slecht in mijn vel zit en er al behoorlijk doorheen zit van het thuis zitten komt deze extra stress eigenlijk best op een slecht moment. Mijn moeder was zo lief om aan te bieden een dag naar haar toe te gaan zodat ik even de rust kan opzoeken. Maar helaas werd dat door manlief niet gewaardeerd. Ik blijf dus deze week 24/7 thuis voor de verbouwing.
Gelukkig heeft de stress geen invloed op mijn eetgedrag. Ik krijg er geen eetbuien van, zoals soms wel eens het geval is. Dat is wel eens anders geweest. En trouwens, ik ben de kasten aan het leegmaken ivm de verbouwing, dus zoveel te snaaien is er niet. 😉 Maar ik besef me heel goed dat een eetbui mijn gevoel alleen maar versterkt en ik daar dus niet vrolijk van wordt. En de weegschaal ook niet.
Helaas heb ik de motivatie en kracht niet kunnen vinden om afgelopen week een rondje te gaan lopen. Iets wat voor deze week wel op de planning staat. Even wat meer gaan bewegen gaat me ook al wel helpen.
Hoe dan ook,…… overlevingsstand aan en zorgen dat iedereen gezond blijft, prioriteit 1.😉