Deze week was het zover! Aangezien ik volgende week voor controle naar het ziekenhuis moet, moest ik deze week bloed laten prikken. Al 2 weken had ik het voor me uit zitten schuiven. Niet alleen omdat ik er waanzinnig tegenop zie maar ook omdat het weer eens drukke weken waren.
Hoe dan ook, donderdag kon ik er niet meer onderuit, ik moest wel gaan.
Dus verstand op nul en mezelf onderweg flinke moed inspreken reed ik naar de plek des onheils. De aanmeldzuil gaf mij nummer 23. Ik ging zitten en zag op het scherm dat nummer 18 binnen was. Dingdong,… nummer 19! Oh oh nog 3 voor mij! Na een poosje wachten weer die bel dingdong,… nummer 20! Ik voelde mijn hart wat steviger kloppen en ook werden mijn handen wat klammer. Dingdong,… nummer 21! Ai, ai, nog maar 1 te gaan voordat mijn nummer zou verschijnen. Uit de prikkamers hoor ik het geluid van het open klikken van de band om de arm. Dingdong nummer 22! Pffffff, oké mijn hart gaat nu wel tekeer, zal ik vluchten of gewoon stoer blijven doen! Dingdong,……… vluchten is te laat, nummer 23 mag naar prikkabine nummer 4!
Aangekomen in de prikkamer herken ik de verpleegkundige, hij heeft mij al een keer eerder geprikt en dat ging toen goed. Dus dat geeft al goede moed. Ik ratel meteen mijn problemen op, flauwvallen, dunne aders, misselijk worden, verkeerd prikken, bananenspray, niet leuk, achterover liggen, babynaaldje, mentholdoekjes,…….. hij kijkt me aan en blijft heel vrolijk, ga maar zitten hoor het komt helemaal goed.
En daar is die weer die vervelende band om mijn arm met dat klik geluid! Klik, hij zit. Tsja, en dan is het zoeken en zoeken en zoeken en ja ik ga even op je andere arm kijken. Klik, band los en klik band vast om de andere arm! Zoeken, zoeken, tikken en wrijven op de aders, zoeken en klik band weer los! Nee, dit is helemaal niks, toch maar weer naar de eerste arm! Klik, band weer vast, tikken en wrijven en zoeken en zoeken, jeetje, ja ik snap je nu wel je hebt hele dunne aders! Nah, volgens mij zie ik er eentje die nu mooi omhoog komt! Angstig kijk ik mijn vampier aan, het komt goed zegt hij! Ik gooi mijn hoofd naar achter en hoor hoe de naald klaar gemaakt wordt. Komt die, een klein prikje en de band gaat los, ja hoor hij is in 1 keer goed, buisje 1, buisje 2, buisje 3, buisje 4, buisje 5! En dat was het, goed gedaan hoorde ik hem nog zeggen, hou het watje maar even vast, terwijl ik de misselijkheid op voel komen. Ik zeg het maar meteen dat ik me misselijk voel, en steeds erger misselijk wordt, de vlekken komen voor mijn ogen en mijn geluid wordt dof! Gelukkig komt het mentholdoekje onder mijn neus en wordt ik achterover gekanteld met de stoel. Het duurt even en ik merk dat mijn geluid terug komt, de vlekken verdwijnen, en ook de misselijkheid trekt weg. Oh man,…. wat een klote gevoel is dat toch. Maar ik ben er weer en loop vervolgens stoer het ziekenhuis weer uit alsof er niks gebeurt is 😇
En nu afwachten, ik ben wel erg benieuwd naar de uitslagen aangezien ik vermoed dat mijn b12 te laag is.