Vanmorgen een gesprek gehad op de peuterspeelzaal over mijn kleinste geluk. Een druk lief mannetje wat moeite heeft met prikkels en zijn concentratie. Ik heb een 4e dagdeel aangeboden gekregen en ik heb het aanbod aangenomen omdat het zo ontzettend leerzaam en goed voor hem is.
Het betekent wel dat hij 4 ochtenden in de week weg is. Smiddags slaapt hij en savonds is er thuis altijd drukte. Dus na de zomervakantie heb ik nog maar 1 ochtendje dat ik samen met mijn kleine vriendje wat kan doen. Hoewel ik altijd een grote mond heb over het feit dat het fijn zou zijn als hij naar school gaat. Besef ik me nu dat het huis steeds leger wordt overdag. Het lege nest syndroom. Ze worden steeds groter en gaan hun eigen weg. En dat is natuurlijk geweldig. Maar ik vind het knuffelgehalte wat die kleine heeft ook nog heel fijn. Ik heb er een gemengd gevoel over. En eigenlijk mogen ze van mij allemaal wel klein blijven en gaat het echt een gemis worden om niet 1000 keer op een dag het woord mama te horen. Mijn leven gaat ook een andere rol krijgen en dat is wennen en mijn weg weer zien te vinden!
Loslaten