Poeh de spanning stijgt nu wel en ook de twijfel neemt vreselijk toe. Waar ga ik toch in Gods naam aan beginnen.
Afgelopen donderdag 12 juli was de laatste groepsbijeenkomst. Er was met de psycholoog een soort van evaluatie sessie en daarna met de diëtiste nog de laatste tips en dingen meegekregen. Ook vooral over het vloeibare gedeelte. En dat we 60 gram eiwitten op een dag moeten gaan eten. OMG hoe dan? Met die paar muizenhapjes die je naar binnen kan krijgen.
Daarna was het de beurt aan een arts. Ik heb haar een aantal dingen gevraagd waar ik nu fijne opheldering over heb. Over de nietjes die in je maag blijven zitten en wat eigenlijk nog de functie is van de restmaag die erin blijft zitten. Na dit alles was het de beurt aan een ervaringsdeskundige. Een enorm leuke vrouw die heel enthousiast en eerlijk was. Ze had al 6 jaar haar bypass en we konden haar van alles vragen. Ik vroeg haar hoe ze het in een restaurant deed met eten en drinken en wat ze dan besteld. Ze vertelde dat ze altijd een voorgerecht als hoofdgerecht neemt en geen drinken of drinken pas een stuk later. Ook ga ze ons mee dat we gewoon moeten genieten van de avond. Je bent lekker een avondje weg en dat dat belangrijker is dan het eten of de prijs die je voor het eten betaald.
Afijn na bijna 4 uur in Velp alle informatie te hebben vergaard lekker weer naar huis. En ik was rete enthousiast.
Vandaag is het maandag 16 juli, precies 1 week voor de operatie. En ik heb gemengde gevoelend. En best een beetje bang. Bang dat ik problemen ga krijgen of extreem misselijk ga worden en wat moet ik me nou voorstellen van dat ik na de operatie 1 slok water moet binnen te zien houden en dat je dan naar huis mag. OMG 1 slok water en dan zit je al vol???? Ik kan het nog niet bevatten allemaal. En ik moet et maar op me af laten komen. Ik lees zoveel positieve verhalen en natuurlijk ook negatief. Wat nu zo belangrijk is dat eten wordt dan niet zo belangrijk meer, althans het wordt anders. Mijn hoop is wel dat ik over een paar maanden wel alles kan eten. Dat ik geen allergieën ga krijgen of problemen met bepaald voedsel. En dan die dumpings, oh god als ik er alleen al aan denk breekt het zweet me uit en ik vind misselijk zijn al zo’n naar gevoel.
Maar oké, desondanks alle twijfel en de angst ga ik er wel mee door. Ik moet gewoon even doorbijten om weer lekker in mijn vel te kunnen zitten. Om weer al mijn mooie kleding aan te kunnen. Om weer lekker te kunnen sporten. En eigenlijk het allerbelangrijkste dat ik met mijn kleine jongetje nog eens lekker op de trampoline kan springen of schommelen en rennen achter de bal.
IK GA ERVOOR!!!!!!!!!!!